Türkiye'deki Sınıf Hareketi Sınırlılığı İçinde, İşçilerin Direniş Stratejiler: Denizli Tekstil İşçilerine Ait Bir Alan Çalışması
Abstract
İşçi hareketi tüm dünyada neo liberal politikalarla önemli bir gerileme süreci içine girmiştir. Post fordist uygulamalar aracılığıyla emek esneklik adı altında enformel zeminlere çekilmiş. Yarı zamanlı, sözleşmeli istihdam yaygınlaşmıştır. Öte taraftan da sendikalaşma da dâhil olmak üzere her türlü kolektif ve örgütlü direniş sınırlı hale gelmiştir. Emek ise bu gelişmeler karşısında savunmasız kalmıştır. Kolektif ve örgütlü bir işçi hareketinin gerilemesi karşısında işçiler farklı direnme stratejilerine başvurmaktadırlar. Türkiye'de süreci benzer şekilde deneyimlemektedir. Hazırlanmış olan çalışmanın temel problemi, kolektif bir destekten yoksun kalan işçilerin çalışma ve gündelik hayatlarında hangi direniş stratejileri ile hayatta kaldıklarıdır? Pratikte hangi stratejilere başvurduklarını anlamak için Türkiye'nin en büyük sanayi kentlerinden biri olan Denizli ili seçilmiştir. Örneklem kapsamında bir büyük br orta ölçekli üç tane de fason atölyede toplam 45 işçi, 1 fabrika sahibi, 2 genel müdür, 2 tane şef, 1 ustabaşı ve 3 fason sahibi ile derinlemesine mülakatlar yapılmıştır. Farkı çalışma koşulları ve özlük haklarına sahip olan işçiler arasında direniş stratejileri arasında bir farklılaşma olup olmadığı cevap aranan bir sorudur. İşçilerin cevapları aracılığıyla Türkiye'de örgütlü bir sınıf hareketinin gelişmesinin önündeki engellere dair çıkarımlarda bulunulmuştur.