Bir EdebîTür Olarak Atvâr-ı Seb’a ve Manzum İki Örneği
| dc.contributor.author | İlyas KAYAOKAY | |
| dc.date.accessioned | 2024-07-24T09:11:56Z | |
| dc.date.available | 2024-07-24T09:11:56Z | |
| dc.date.issued | 2019 | |
| dc.description.abstract | İslam inancına göre nefs, salt kötü değildir. Bazı riyazet metotlarıyla be-lirli safhalardan sonra saf hâle gelebilir. Nefs; emmâre, levvâme, mülhi-me, mutmainne, râziyye, marziyye ve kâmile adı verilen yedi aşamalı bir yapıya sahiptir. Tasavvuf kültüründe, nefsin bu yedi mertebesini ele alan eserlere “atvâr-ı seb’a” adı verilmektedir. Halvetîlerde daha fazla görülen atvâr-ı seb’a yazma geleneğinin bilinen en meşhur örne-ğini Sofyalı Bâlî kaleme almıştır. Manzum veya mensur olarak yazılan atvâr-ı seb’alar, dîvân edebiyatı çalışmalarında edebî tür literatürüne dâhil edilmemiştir. Müstakil ve bazı eserlerde bir bölüm olarak yer alan müellifi belirli ve belirsiz elliden fazla atvâr-ı seb’a metninin bulun-ması, atvâr-ı seb’anın bir edebî tür olarak dikkate alınması gerektiğini göstermektedir. Bu makalede dîvân edebiyatında tespit ettiğimiz iki manzum atvâr-ı seb’a örneği üzerinde durulacaktır. Bu manzumelerden biri; Oğlanlar Şeyhi İbrahim’in 1080 beyitten müteşekkil “Müfîd ü Muhtasar” adlı mesnevisi içerisinde, 874-1035. beyitler arasında yer almaktadır. Di-ğeri ise; Senâyî Hasan Şabânî’nin Dîvânı’nda yer alan 7 bendden mü-teşekkil bir terci-i benddir. Çalışmamızda atvâr-ı seb’a hakkında bilgi verildikten sonra bu manzumeler tanıtılacaktır. | |
| dc.identifier.DOI-ID | 10.34082/islamiilimler.630677 | |
| dc.identifier.uri | http://akademikarsiv.cbu.edu.tr:4000/handle/123456789/24110 | |
| dc.language.iso | tur | |
| dc.title | Bir EdebîTür Olarak Atvâr-ı Seb’a ve Manzum İki Örneği | |
| dc.type | Araştırma Makalesi |